KARANLIK
Gecenin karanlık kucağında, sessizce yok olurken, Her bir adımda daha da derine, gölgeler içinde kaybolurken. Ay ışığı bile korkudan gizlenir, yıldızlar gözlerini kapatır, Ruhumun en kuytu köşelerinde, umutsuzluk fısıldar, acıtır. Ve savaşırım, kendi içimdeki fırtınalarla, Karanlık bir düşman gibi, bana saldırır umutlarım. Hiçbir ışık sızmadan, kapalı kalır kapılar, Bu gecenin sonunda, kaybolurken tüm yıldızlar. Soğuk rüzgarlar esintileriyle, hüzün sokakları dolaşır, Her bir nefeste biraz daha solgun, düşlerim kırık dökük, ağlar. Sessiz çığlıklar yankılanır boşlukta, duyan yok, duymazlar, Yüreğimin derinliklerindeki çatlağı, kimse göremez, anlamaz. Bir gün bu karanlık dağılır mı dersin? Yaralar sarılır, silinir mi gözyaşları? Küllerimden doğar mı yeniden bir sabah, Işıkla dans eder mi gölgelerim arasında? Gecenin koyu karanlığında, bir umut ışığı ararım, Fırtınalar dinsin diye, sabahı beklerim, beklerim.